สัมพันธภาพระหว่างเมืองและชนบท ที่มีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง สภาพแวดล้อมของเมือง ที่เต็มไป ด้วยความแออัด อากาศหนาหนักที่สกปรก รวมถึงทัศนียภาพสีเทานี้เอง ที่หล่อหลอมให้ ข้าพเจ้าเกิดความรู้สึก ถวิลหาในทัศนียภาพธรรมชาติ ป่าเขาและต้นไม้ อากาศที่บริสุทธิ์และ บรรยากาศสำหรับการผักผ่อนหย่อนใจ
มนุษย์สรรหาวิธีการมากมายที่จะนำสิ่งต่างๆมาทำหน้าที่ตอบสนองความต้องการของตน ซึ่งวิธี การตอบ สนองความต้องการของมนุษย์ในปัจจุบันต่างมาจากกลไกการผลิตและการบริโภค ในที่นี้ ข้าพเจ้าพูดถึงการหยิบ ยืมประโยชน์ของธรรมชาติมาตอบสนองความต้องการเพื่อให้เกิดประโยชน์ สูงสุดแต่เพียงฝ่ายเดียวซึ่งในทางกลับ กันมนุษย์เองก็ไม่ได้ตอบแทนคุณจากสิ่งที่พวกเข้าได้หยิบยืม มาใช้ประโยชน์ จึงอาจกล่าวได้ว่าสิ่งสมมติที่มนุษย์ สร้างขึ้นเพื่อเป็นตัวแทนของการสร้างสรรค์ จินตภาพ มโนภาพและความต้องการให้เกิดขึ้นก็คือ "ผลิตภัณฑ์" ซึ่ง เป็นตัวแทนของปัจจัยการบริโภค ขั้นพื้นฐานที่สำคัญ ดังนั้น ผลลัพธ์ที่ได้จากวิธีการที่มนุษย์ตอบสนองความรู้สึกที่มี ต่อธรรมชาติจึงเป็น เพียงแค่จินตภาพที่ถูกสร้างขึ้นเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้เองข้าพเจ้าจึงต้องการตั้งคำถามถึงความสำคัญที่มนุษย์มีให้แก่ธรรมชาติ จิตสำนึก ที่มีต่อ ธรรมชาติในสภาวะสังคมปัจจุบันที่ระบบสังคมปลูกฝังให้คนมีจิตสำนึกที่ต่ำลง รวมถึงเตือนสติ ถึงทัศนคติและการ กระทำที่มนุษย์มีต่อธรรมชาติ
